एकदा दोन मैत्रिणींचा संवाद ऐकला.
पहिली: अगं काल तुझ्यासाठी एक स्थळ येणार होतं, कसं आहे?
दुसरी: स्थळ चांगलं आहे, नोकरी पगार चांगलं आहे, दिसायलाही छान आहे. जमेल असं वाटतंय.
पहिली: अगं डस्टबीन किती आहेत, एक का दोन?
दुसरी: दोन आहेत पण ते गावीच राहणार आहेत.
पहिली: बरं झालं बाई नाहीतर आमच्या ताईकडे तीन डस्टबीन आहेत. सासू-सासरे आणि सासऱ्याची विधवा बहीण.
खरंच आजकाल ज्येष्ठ नागरिकांचे कुटुंबातील स्थान नकोशी व्यक्ती असेच झाले आहे. आम्ही दोघं राज-राणी, घरात नको तिसरे कोणी असे मुलामुलींना वाटत आहे. ज्या दिवशी डस्टबिन हा शब्द ऐकला त्याच दिवशी ह्या कवितेचा जन्म झाला. तर अशी ही कविता
"नका म्हणू डस्टबिन"
लेखिका: डॉ. ज्युबेदा तांबोळी
कुणीतरी ज्येष्ठांना डस्टबिन म्हणाले
ऐकून मन फारच उदास झाले |
राब राब राबून तुम्हा वाढवले
पोटाला चिमटा काढून तुम्हा भरवले ।
आमचे शिक्षण झाले कमी
म्हणून तव शिक्षणाची घेतली हमी ।
पै पै साठवून बांधलाय बंगला
तो वाटतो ना आरामात चांगला ।
जिवाच रान करून घेतले शेत
तेच विकायचा तुम्ही केलाय बेत ।
मोठे झाल्यावर फुटलेत पंख
डस्टबिन म्हणून का मारता डंख
नका म्हणू ज्येष्ठांना डस्टबिन
अशानं ऊसवेल नात्यांची वीण।
ज्येष्ठांचा राखा मानसन्मान
तरच वाढेल तुमची शान।
