लघुकथा संच क्रमांक: ८

 

मराठी लघुकथा संच - ८

लेखिका: डॉ. ज्युबेदा तांबोळी

लघुकथा क्रमांक - ३६

एका घरामध्ये गावाकडे राहणारे आजोबा वरचेवर मुलाच्या नोकरीच्या गांवी येत असतात. आजोबा आले की, त्यांचा नातू ज्या ठिकाणी अभ्यासाला बसायचा त्या ठिकाणी आरामात बसायचे. सहावीत शिकणाऱ्या त्यांच्या नातवाला आजोबांचा फार राग यायचा. तो आपल्या आईच्या मागे भुनभुन लावायचा, तू आजोबांना सांग दुसऱ्या ठिकाणी बसा म्हणून. आजोबा फार रागीट होते. त्यांना इथून उठून तिथे बसा म्हणून सांगायची सोय नव्हती. त्यामुळे आई त्याला समजावत म्हणाली, "बाळ, तूच दुसरीकडे बसून अभ्यास कर, असं करायचं नाही आजोबा आल्यावर. तू उद्या मोठा झालास की आम्ही तुझ्या नोकरीच्या गांवी येणार त्यावेळी आमच्यावर असंच रागावणार का?" मुलगा म्हणाला, "त्यावेळी मी नाही रागावणार, माझी मुलं रागावतील".

लघुकथा क्रमांक: ३७

एक गवंडी एका शिक्षिकेच्या घरातील किरकोळ बांधकाम दुरूस्तीसाठी आला व म्हणाला, "मॅडम मला ओळखलंत का"? मी धर्मा. मॅडम म्हणाल्या, "अरे धर्मा किती मोठा झालास रे कशी ओळखणार मी". मी तुला बघितलं तेंव्हा एवढासा बिटका होतास." धर्मा म्हणाला, "मॅडम तुम्हाला एक विचारु का?" मॅडम म्हणाल्या, "विचार ना." धर्मा म्हणाला, "आम्ही तुमच्या हाताखाली शिकून लहानाचे मोठे झालो. तुमच्यापेक्षा वयस्क दिसू लागलो पण मी बघतोय मला त्यावेळी शिकविणारे तुमच्यासह सर्व शिक्षक आमच्या मानाने तरूण व ताजेतवाने कसे काय दिसतात?" मॅडम म्हणाल्या," तुझं निरीक्षण अगदी बरोबर आहे. आम्ही शिक्षक टवटवीत, गोजिरवाण्या, सजीवफुलांच्या बागेत काम करतो, म्हणून त्यांच्याप्रमाणेच आम्ही टवटवीत राहतो. तुम्ही लोक काम करता निर्जीव दगड, विटा आणि मातीसोबत". धर्मा म्हणाला, "खरं आहे मॅडम."

लघुकथा क्रमांक: ३८

एका पतीपत्नीची मुलाखत सुरु होती. पती पोलिस होते. ते खिलाडू वृत्तीचे होते कारण ते कब्बडीपटू होते. मुलाखतकारानी एक सूचक प्रश्न विचारला. ते म्हणाले, "तुमच्या पत्नी कधीच रागवत नाहीत याचं रहस्य काय?" यावर गोड हसत पती म्हणाले, "खूप रागावते. फारच चिडते."

मुलाखतकार म्हणतात, "मग त्या राग कसा व्यक्त करतात?"

पती म्हणतात, "अस्सखलितपणे तोंडाचा पट्टा चालूच ठेवते."

मुलाखतकार म्हणतात, "कब्बडी खेळताना, शत्रू पक्षावर चाल करून परत येईपर्यंत तुमचा दम टिकतो, कब्बडी कब्बडी म्हणताना. तुमच्या पत्नीचा बोलत राहण्याचा दम किती वेळ टिकतो?"

पती हसत हसत म्हणतात, "साधारण सात सात मिनिटांंचे चार डाव संपेपर्यंत."

तिघेही मोठमोठ्याने हसू लागतात.

लघुकथा क्रमांक: ३९

एक आजोबा शेतातील गव्हाचे छोटे पोते घेऊन लेकीच्या घरी निघालेले असतात. एस् .टी. स्टँडवर रिक्षावाल्याला विचारतात, "अमक्या ठिकाणी जायला किती भाडं घेणार?" तो म्हणतो, "ऐंशी रूपये घेईन."

आजोबा विचार करतात एवढ्याशा पोत्यासाठी याला ऐंशी रूपये कशाला द्यायचे? त्यांना पोतं डोक्यावर घेऊन चालत जाणं सहज शक्य होतं पण लेक जावई रागावतील पोतं डोक्यावर घेऊन गेलो तर शिवाय त्यांचं प्रेस्टीज कमी होईल म्हणून बरंच अंतर चालत गेल्यानंतर एका रिक्षावाल्याला भाडं विचारलं. रिक्षावाला म्हणाला, "शंभर रुपये."

भाडं ऐकून आजोबांना फार राग येतो. ते रिक्षावाल्याला अस्सल गावरानी भाषेत म्हणतात, "तुला रिक्षाचं भाडं इचारतोय, रिक्षा इकत मागत न्हाय."

रिक्षावाला हात जोडून नमस्कार करून म्हणतो, "इथंच भेटलात बरं झालं, वर भेटू नका म्हणजे झालं"

लघुकथा क्रमांक: ४०

ऑनलाइन शिक्षणाचा इयत्ता पाचवीचा वर्ग सुरु असतो. मॅडम एक लेसन् शिकवितात व होमवर्क देतात की तुमचं एक आवडतं वाक्य चाररेघी वहीत सुंदर अक्षरात लिहा व माझ्या नंबरवर सेंड करा. एका विद्यार्थ्यांने आय् लव्ह यू लिहिले व सेंड केले. मॅडमना फार राग आला. रागाच्या भरात त्या विद्यार्थ्याला क्लासमधून डिसमिस केले. तो रडत रडत त्याच्या पप्पाकडे जातो. पप्पा फोनवर मॅडमना विचारतात, "माझ्या मुलाला तुम्ही का डिसमिस केले?"

मॅडम म्हणाल्या, "विचारा तुमच्या मुलालाच काय केलं त्यानं ते".

पप्पानी मुलाला विचारल्यावर मुलगा म्हणतो, "पप्पा मॅडमनी आवडतं वाक्य लिहायला सांगितलं होतं मी आय् लव्ह यू लिहिलं. मॅडमनीच परवा सांगितलं होतं की सर्वावर प्रेम करा म्हणून. मी तसं लिहिलं यात माझा काय  दोष?"

बापानं डोक्याला हात लावला.