अपेक्षांंचे ओझे
✍️ डॉ. ज्युबेदा तांबोळी
फोटो साभार: गूगल
आमच्या शेजारी रहायल्या आलेल्या बिऱ्हाडाच्या खोल्यातून मोठमोठ्याने वाद चाललेला ऐकू येऊ लागला. ते बिऱ्हाड नुकतेच रहायला आल्यामुळे त्यांच्याशी फारशी ओळखही झालेली नसल्याने काही वेळ मी दुर्लक्ष केले. पण वाद विकोपाला जाण्याची चिन्हे दिसू लागली. ती आपला मुद्दा सोडायला तयार नव्हती. तो ही आपल्या मुद्यावर ठाम होता. शेवटी "बॅग भरून जातेच माहेरी" असे म्हणून ती बॅग भरण्याच्या तयारीत असतानाच त्याचा आवाज आला. "जा. जा. तुझी मला गरज नाही" इथपर्यंत वादाने मजल मारली. त्यामुळे नाईलाजाने वडिलकीच्या नात्यांनी मी वाद मिटवण्यासाठी तेथे गेले. मी विचारले, "कशासाठी चाललय हे भांडण?"
बायको म्हणाली, "बघा ना, मी मुलाला डॉक्टर करायचं म्हणते तर आमचे हे त्याला इंजिनियर करायचं म्हणतात, मी आई आहे मुलाची माझा काय अधिकार नाही? सगळं यांच्या म्हणण्याप्रमाणेच वागायचं, काय म्हणून?" तो तावातावाने म्हणाला, "हे बघा मॅडम, आता डॉक्टरला कोण विचारतं? गल्लोगल्ली डॉक्टर झालेत. रुग्णालय काढून द्यायला आम्ही कुठं एवढे श्रीमंत लागून गेलोय. इंजिनियर केलं की मोठ्या पगाराची नोकरी लागते."
दोघांच्याही रागाचा पारा खाली आल्याचे पाहून मी म्हटले, "अहो तुम्ही कशाला वाद घालत बसलात ? कुठं आहे तुमचा मुलगा? विचारा की त्याला तुला काय व्हायचंय म्हणून? माझ्या बोलण्याने त्या दोघांनी एकमेकांकडे पाहिले व किंचीत हसत ती म्हणाली, "तो अजून जन्माला यायचाय." त्याला समाजात चांगल्याप्रकारे रहाता यावं यासाठी आई-बाबांची धडपड सुरू असते. असावीही, परंतु कोणत्याही गोष्टीचा अतिरेक नसावा. आपल्या अपेक्षांचे भले मोठे गाठोडे तो जन्मापूर्वीच त्याच्या डोक्यावर लादू नये. त्याचे योग्य संगोपन करून, त्याचा कल, त्याची अभिरुची पाहूनच त्याला शिक्षण द्यावे. त्याला मुक्तपणे खेळायला, बागडायला आपण वाव देणार आहोत की नाही? सखी, सर्व आई-बाबांनी आपल्या अपुऱ्या राहिलेल्या इच्छा मुलांमध्ये पूर्ण व्हाव्यात ही अपेक्षा धरू नका. त्यांना त्यांच्या मनाप्रमाणे शिकून मोठे होऊ द्या. असं सांगना ना सखी ! तुझं नक्की ऐकतील सगळे.
