सुख शेवटी मानण्यावरच असतं. एखाद्या बंगल्यातील महिला स्वतःला भिकारीण समजते तर एखादी झोपडीतील महिला स्वतःला राजाची राणी समजते. कसे ते पहा या श्रीमंत कवितेतून...
"झोपडीची राणी"
लेखिका: डॉ. ज्युबेदा तांबोळी
ना खिडकी ना दार
नाही भिंतीचा आधार।
तीन काठ्या मेढी आठ
दोन धाबळ्या एक माठ।
ताडपदरी जुनीपानी
ठिगळांन झालीय शानी।
नको विटा दगड माती
सिमेंट वाळू दूर राहती।
तवा परात भांडी चार
गाढवावर होती स्वार।
पोरांबाळानी झोपडी भरली
कुत्र्या कोंबड्यांनी चिंता सरली।
संसार माझा सुटसुटीत
बसतो बघि एकाच पेटीत।
मिळे सोबत सूर्य चंद्राची
नसे भिती ऊन पावसाची।
येता थंडी गार वारा
नाही पंखा एसीला थारा।
मी हो राणी झोपडीची
मला नाही भिती चोरांची।
