कोणता पुत्र श्रेष्ठ? - मराठी कथा

कोणता पुत्र श्रेष्ठ?

लेखिका: डॉ. ज्युबेदा तांबोळी

       सविता आपल्या पतीसह पुण्याला निघाल्या होत्या.  ५, ६ तासांचा प्रवास होता. आता मुलांकडे जाणार म्हटल्यावर आईच्या मुलांवरील मायेपोटी घेतलेले बरेच साहित्य होते. तिखट, पीठ, डाळी, घरचे तांदूळ, भाज्या, भडंग, मुद्दाम केलेले तुपातील बेसनचे लाडू आदी बसमध्ये सर्व साहित्य चढवताना त्या दोघांना पुरेवाट झाली. पण त्यांना समाधानही वाटत होतं की सर्व काही लेकासाठी घेता आलं याचं. एवढ्यात सविताची बालमैत्रिण वनिता पतीसह बसमध्ये चढल्या. सविताप्रमाणेच वनिताही आपल्या मुलांकडे निघाल्या होत्या. त्यांच्याकडेही सविताप्रमाणेच भरपूर साहित्य होते. सामान व्यवस्थित ठेवल्यावर दोघी एका बाकावर बसल्या. मग काय गप्पांना पुण्यापर्यंत पूर आलेला होता. तुझा मुलगा काय करतो? कोठे राहतो? सविताने विचारले. वनिता म्हणाली, "माझा मुलगा बी.कॉम झालाय. टेलिफोन ऑपरेटर आहे. २०-२२ हजार पगार आहे. माझी सून पण कंपनीत जॉब करते. तिलाही १५ हजार पगार आहे. दोघं खूप आनंदात आहेत. ४- ५ महिन्यांंनी मी आजी होणार आहे. मुलानं आधीच सांगितलं आहे की, नातवडं आलं की तुम्ही दोघांनी इथेच कायमपणे रहायचं. माझा मुलगा वडगांवमध्ये रहातो, तुझा मुलगा काय करतो? कोठे राहतो? वनिताने विचारले. सविता जरा सावरून बसत अभिमानाने सांगू लागली. माझा मुलगा सॉफ्टवेअर इंजिनिअर आहे. मोठ्या कंपनीत मुख्य मॅनेजर आहे. ९० हजार पगार आहे. शिवाय दोन वर्षे अमेरिकेत राहून आला आहे. सूनबाईही इंजिनिअर आहे. तिलाही ६० हजार पगार आहे. पैशांचा पाऊस पडतोय महिन्याला. चांगला अलिशान फ्लॅट घेतलाय त्यानं. त्या दोघांनी ठरवलय सद्या तरी मूल नकोच लाईफ एन्जॉय करायचं.

          एवढं बोलून थांबेल ती सविता कसली? ती पुढे म्हणाली, ३०-३५ हजारात पुण्यात राहताना तुझ्या मुलाला कठीण जात असेल. फ्लॅट वगैरे घेण्याचा विचारसुध्दा केला नसेल त्यानं. वनिता म्हणाली, "खरं आहे तुझं म्हणणं पण माझा मुलगा व सून दोघे समजूतदार व काटकसरी आहेत . नियमितपणे बचत करतात. त्यांनी फ्लॅटही बुक केलाय. येत्या एक-दीड वर्षात फ्लॅटचा ताबा मिळेल. वनिता मध्यमवर्गीय सुखी, समाधानी रहाणीमानाचे यथार्थ समर्थन करत होती. तर सविता आपल्या मुलांच्या व सुनेच्या उत्तुंग कार्याचे व भरमसाठ पगाराचं तोंड भरून कौतूक करत होती. मध्यंतरी दोन वेळा तिच्या मुलाचा फोन आला. आई-बाबा तुम्ही कुठपर्यंत आलाय? तुम्ही आल्यावरच सगळे मिळून जेवण करू या म्हणून. दोघींच्या गप्पात बस स्वारगेटला केव्हा येवून पोहोचली ते कळलेच नाही.

          बस थांबताच वनिताचा मुलगा व सून चपळाईने बसमध्ये चढले. त्यांना बिलगून नमस्कारही केला त्यांनी. ते दोघे १० मिनिटे आधीच इथे पोहचून चारचाकी पार्क करून थांबले होते. त्या दोघांनी आई-बाबांना सांगितले की तुम्ही निवांत मोकळेपणाने खाली उतरा. प्रवासाने तुमचे पाय भरून आले असतील. आई-बाबांनी आणलेले साहित्य गाडीत व्यवस्थित ठेवल्यावर हे दोघे वर चढणार तोपर्यंत मुलाचा एक मित्र त्याला भेटायला पुढे आला. ते दोघे थोडा वेळ गप्पात रंगले.

           वनिताने सविता गेली की काय म्हणून नजर टाकली. कारण तिने अध्यातासापूर्वीच मुलाला फोन करून तसे सांगितले होते. वनिता बघते तर काय सविता बसमधून एकेक बॅग खाली आणत होती. तिचे पती लंगडत लंगडत ते बाकावर ठेवत होते. प्रवासी बसमध्ये चढण्यासाठी गडबड करत होते. त्यामुळे सामान उतरवताना या दोघांची दमछाक चालली होती. सामान उतरवून झाल्यावर तिच्या मुलाचा फोन आला गाडीतून न उतरताच त्याने सांगितले की इकडे गाडीकडे या म्हणून. दोघे सामानाच्या बॅगा घेवून गाडीकडे गेले व स्वतःच बॅग गाडीत चढवू लागले. वर तिचे चिरंजीव म्हणाले, "आई-बाबा तुम्हाला हजार वेळा सांगितलय की गावाकडून एवढं सामान आणत जावू नका म्हणून. तरी एवढं सामान घेवून येता कशाला? आणि काय गं आई मी बरोबर आठ वाजता जेवायला बसतो हे माहित असूनही बरोबर आठ वाजता कशाला फोन केलास? मग मला जेवण करूनच निघाव लागलं. यापुढे काहीही न बोलता मुलानं गाडी स्टार्ट केली व निघाले. मघाशी अभिमानाने, मोठमोठ्याने मुलाचं कौतुक करणाऱ्या सविताचा चेहरा फोटो काढण्यासारखा झाला होता. हे वेगळं सांगायला नको. 

     

          थोडक्यात समाधान मानून सुखाने जीवनाला सामोरे जाणारी वनिताची फॅमिली आनंदाने घरी पोहोचली. आता तुम्हीच सांगा वाचक बंधू-भगिनींनो पगार कमी असला तरी आई-वडिलांवर मायेचा वर्षाव करणारा पुत्र श्रेष्ठ की फॉरेन रिटर्न, उच्च शिक्षित, भरमसाठ पगार असलेला पुत्र श्रेष्ठ?